“Arma sekrete pas rezistencës ukrainase”, pse makthi numër 2 i Putinit pas Zelenskit është kreu i Hekurudhave të Ukrainës

Pinterest LinkedIn Tumblr +
“Arma sekrete pas rezistencës ukrainase”, pse makthi numër 2 i Putinit pas Zelenskit është kreu i Hekurudhave të Ukrainës

Ekziston një armë sekrete pas rezistencës ukrainase, një armë shumë e gjatë dhe e përhapur, e aftë për të arritur çdo qëllim: trenat dhe rrjeti i saj hekurudhor.

Dhe ka një njeri që rusët do të donin ta vrisnin sa më shpejt të jetë e mundur, objektivi numër 2 pas presidentit Zelensky: ai është kreu i hekurudhave të Ukrainës.

Pse? Sepse trenat po e shpëtojnë vendin, ose – duke dashur të parkojnë më me kujdes mes realizmit dhe pesimizmit – po e shtyjnë shkatërrimin dhe dorëzimin e Ukrainës pafundësisht. Në fakt, trenat po bëjnë shumë gjëra.

Ata i bëjnë refugjatët të ikin shpejt. Ata sjellin mijëra ndihma në zonat e rrethuara. Mbajnë armët që sjell Perëndimi, raketat antitank dhe dronët që kanë zhvendosur (në disa raste) rusët. Ato transportojnë trupa në qytetet e frontit dhe, në mënyrë të pabesueshme, “vazhdojnë të eksportojnë gjithçka që mund të prodhojë Ukraina në këto kushte lufte”.

Advertisement

Dhe prandaj është e lehtë të kuptohet pse një nga makthet e Putinit është Oleksandr Kamyshin, 37 vjeç, presidenti i rrjetit hekurudhor të Ukrainës.

BBC e ndoqi për disa ditë dhe nuk do të habiteshim, pas pak vitesh, ta shihnim këtë histori të përkthyer në film. Ju kujtohet një film i madh lufte pa trena? E pamundur. Këtu, edhe në këtë luftë, trenat janë gjithçka, jetë dhe vdekje.

Jeta: hekurudhat janë punëdhënësi më i madh në vend me 231,000 punonjës të shpërndarë në 603,470 kilometra katrorë (nganjëherë harrojmë se Ukraina është vendi më i madh në Evropë pas Rusisë).

Sipas Kamyshin, që nga fillimi i luftës “stafi i tij ka ndihmuar në zhvendosjen e 2.5 milionë njerëzve në siguri”.

Advertisement

Vdekja: 33 punonjës të hekurudhës janë vrarë që nga fillimi i pushtimit. “Ata binin në gjurmët tona çdo ditë. Ata goditën stacionet. Njerëzit tanë rrezikojnë jetën e tyre çdo moment. Shkojnë nën bombardim dhe vazhdojnë të shpëtojnë njerëzit”.

Kamyshin lëviz vazhdimisht për të mos qenë i gjurmueshëm, gjithmonë i mbrojtur nga truprojat.

Ai nuk e ka parë gruan dhe dy fëmijët e tij për tre javë. Ta takosh në zyrën e tij do të thotë ta shohësh të përkulur mbi një hartë të madhe të vendit dhe gjurmëve të tij, të rrethuar nga bashkëpunëtorë dhe vazhdimisht në telefon.

“Faleminderit për mbështetjen tuaj. Por kam edhe një kërkesë”, i thotë ai telefonuesit. “Ju lutemi na ndihmoni të rindërtojmë tregtinë midis Ukrainës dhe Polonisë”. Ai e mbyll telefonin dhe buzëqesh. “Ai ishte ministri polak i Infrastrukturës,” thotë.

Advertisement

Një kontabilist dhe sipërmarrës, deri para një muaji, ai ishte i përfshirë në reformën e sektorit hekurudhor dhe tani është një nga personalitetet që drejton operacionet e luftës.

Por ky është një fat i përbashkët, thekson ai: “Të gjithë në Ukrainë ishin biznesmenë, fermerë dhe çdo profesion tjetër përpara fillimit të luftës. Tani të gjithë në Ukrainë janë në luftë. Të gjithë filluam të bëjmë luftë”.

Kamyshin lëviz vazhdimisht për t’i shpëtuar raketave, por edhe për të takuar zyrtarë hekurudhorë dhe qeveritarë. Ai e zbulon planin pa frikë, me sa duket e di që rusët e dinë, ose ndoshta dëshiron t’i mashtrojë: “Ne kemi nisur një program për të transferuar prodhimin nga Lindja në Perëndim. Kështu që ne mund të lëvizim njerëz, ide, plane, ndoshta makineri për të nisur një prodhim të ri në perëndim”.

Natyrisht, Oleksandr Kamyshin përsërit parrullën e Zelenskyt: “Faleminderit për ndihmën të dashur miq perëndimorë, por nuk mjafton, nevojiten më shumë armë, nevojitet një zonë ndalim-fluturimi”.

Advertisement

Por ai e di që kjo nuk ka gjasa. E vetmja gjë që mund të bëjë, është t’i bëjë trenat të lëvizin pavarësisht gjithçkaje, që zakonisht është krenaria e diktatorëve, por gjithsesi është aktiviteti më demokratik nga të gjithë, në paqe dhe aq më tepër në luftë.

Gazetari anglez e mbyll historinë e tij në një depo hekurudhore periferike, me prozën e korrespondentëve të mirë të luftës: “Hera e fundit që e shoh zotin Kamyshin, është rreth mesnatës. Ai po ecën përgjatë shinave në errësirë ​​derisa drita e vëmendjes së trenit që po afrohet ndriçon shkurtimisht grupin e tij të vogël. Treni afrohet dhe një stjuardesë e mirëpret në bord.

Nuk mund të them se ku po shkon, por nata në vazhdim do të jetë e mbushur me thirrje dhe diskutime. Do të ketë disa orë gjumë, ndoshta dhe monitorim të vazhdueshëm se ku kanë sulmuar rusët së fundmi. Ne do të vazhdojmë të fshehim gjurmët pasi zjarri të pushojë, – thotë ai para se të largohet. – Ne do t’i mbajmë trenat në lëvizje për aq kohë sa të jetë e mundur. Nuk ka zgjidhje tjetër për ne.

Corriere della Sera

Advertisement
Share.

Comments are closed.

Copyright © 2023 Struga.info | Privacy policy