The Guardian
Në korrik, protestuesit dolën në rrugët e Palmës, kryeqyteti i Majorkës, duke mbajtur pankarta me slogane të tilla si “jo turizmit masiv” dhe “pro turizmit, por jo si ky”.
Edhe pse ai nuk mori pjesë, Jaume Fuster, 27 vjeç, një vendas, u pajtua me mesazhet.
“Ato duhet të jenë një thirrje alarmuese për politikanët tanë për të nxjerrë ligje kundër mbipopullimit dhe për të sjellë ligje që përmirësojnë cilësinë e jetës së ne banorëve”, tha punonjësi i hotelit.
Kriza e strehimit në ishull është jashtë kontrollit, shtoi ai. Si shumë nga miqtë e tij, ai jeton me prindërit e tij.
“Është e pamundur të jetosh i pavarur me pagat tona”, tha Fuster, i cili është i punësuar vetëm tetë muaj të vitit.
Si punëtor mikpritjeje, ai njeh përfitimet e tërheqjes së vizitorëve në ishullin ku është rritur.
“Turizmi është motori ekonomik i Majorkës”, tha ai. “Por çdo vit kemi një numër rekord njerëzish që vijnë. Kërkesa nuk ndalet.”
Rritja e numrit të vizitorëve po intensifikon presionin mbi burimet e kufizuara nga klima: në disa zona të ishullit, kufizimet në përdorimin e ujit u njoftuan në korrik.
Rrugët janë të bllokuara me makina me qira dhe transporti publik nuk është në gjendje të përballojë numrin gjithnjë në rritje të turistëve, tha ai; Mallorca, e cila ka një popullsi prej pak më pak se një milion, pret të presë rreth 20 milionë vizitorë këtë vit. Por Fuster, familja e të cilit ka një dyqan bizhuterish në ishull, tha se shumica e majorkanëve të zakonshëm nuk po korrnin përfitimet ekonomike, duke shtuar se ai besonte se rritja e resorteve gjithëpërfshirëse nënkuptonte që turistët kishin më pak gjasa të shpenzonin para me bizneset lokale.
Majorka nuk është e vetmja në organizimin e protestave kundër mbiturizmit: mijëra njerëz nga e gjithë Spanja jugore dolën në rrugët e Málaga më 29 korrik, ndërsa UNESCO kohët e fundit paralajmëroi se kjo valë e protestave mund të përhapet në të gjithë Evropën.
Barcelona ishte në qendër të vëmendjes këtë verë pasi protestuesit gjuajtën turistët me pistoleta uji. Në destinacionet që kanë tërhequr numra në rritje pas pandemisë, njerëzit po pyesin se si mund të arrihet një ekuilibër midis pritjes së vizitorëve – dhe vendeve të punës dhe të ardhurave që ata sjellin – dhe ruajtjes së vendeve që ata i quajnë shtëpi.
Duke jetuar në një lagje qendrore të Barcelonës për 20 vjet, Alba kishte vëzhguar sesi numri i madh i vizitorëve që dynden në qytet po ndryshonte karakterin e tij. “Në lagjen time dikur kishte një hekurishte të vjetër, një kasap, shumë biznese të vogla që funksiononin për dekada të tëra”, tha ajo. Por me kalimin e viteve, shumë prej tyre ishin bërë bare dhe restorante që ofrojnë ushqim për turistët.
Barcelona njoftoi në qershor se do të ndalojë marrjen me qira të apartamenteve për turistët deri në vitin 2028 pas një proteste nga vendasit. Alba tha se përhapja e lejeve afatshkurtra në qendër të qytetit ndërpreu rrjedhën e jetës së banorëve.
“Turistët e dehur bllokojnë hyrjen e ndërtesës sonë, na pinë duhan në fytyrë ndërsa ne përpiqeshim të dilnim, duke bërtitur si të çmendur deri në orën 2 të mëngjesit. Edhe brenda ndërtesës sonë, turistët e dehur të Airbnb janë përpjekur (gabimisht) të hapin derën tonë gjatë natës”, tha ajo.
Deri në vitin 2021, ajo ishte e lodhur nga situate dhe u zhvendos në një lagje në periferi të qytetit.
Në kryeqytetin portugez, Lisbonë, numri në rritje i turistëve po ushtron presion mbi tregun e banesave. Teresa, një menaxhere projektesh 29-vjeçare, tha se asaj vazhdimisht i duhej të kalonte turmat e turistëve që admironin azulejos (pllakat tradicionale portugeze). Nomadët digjitalë pas pandemisë luajtën gjithashtu një rol në shtrembërimin e tregut të banesave të qytetit, shtoi ajo.
Ata që mund të punonin në distancë u tërhoqën nga përfitimet, duke përfshirë vizën nomade digjitale të Portugalisë, e cila ofron rezidencë njëvjeçare me dëshmi të të ardhurave minimale prej 2,800 € në muaj. Portugalia që atëherë ka zbatuar një goditje ndaj lejeve të pushimeve dhe ka kufizuar skemën e saj të “vizave të arta”, e cila u ofronte të huajve mundësinë për të fituar shtetësinë duke blerë prona me vlerë të paktën 500,000 euro.
Teresa, e cila tha se ishte me fat që merrte me qira një apartament më të përballueshëm duke përdorur “qiranë e vjetër prej dekadash” të një të afërmi, është kthyer në qytetin e saj, një punonjëse e largët, pasi ka jetuar në Francë, dhe e pranon ironinë.
“Njerëzit janë edhe më të inatosur me nomadët digjitalë, mendoj – me turizmin, të paktën mund të thuash se krijon vende pune. Qiratë mund të rriten kaq shumë sepse u japin me qira njerëzve pa rroga portugeze”, tha ajo.
Teresa ndjeu gjithashtu se ndërsa qyteti përqafoi nomadizmin digjital, pjesë të Lisbonës po homogjenizoheshin, të dominuara nga kafene ku punëtorët e largët mblidhen me laptopët e tyre, por ku shumica e portugezëve nuk mund t’i përballojnë çmimet.
Firence është aq e ngopur me pushuesit sa Camilla Torna, një stilist, tha: “Unë mezi dëgjoj të flitet italisht në rrugë – një ditë është e gjitha frëngjisht, pastaj është e gjitha spanjisht, pastaj e gjitha ruse”.
Ashtu si Alba, Torna, 61 vjeç, tha se shumë dyqane në lagjen e saj që ofrojnë ushqim për banorët janë mbyllur.
“Disa javë më parë, kalova shekuj duke kërkuar për një letër A4 për printerin tim, pasi dyqanet e shkrimit që njihja janë mbyllur.
Dikur kishte sezone turizmi – tani është gjatë gjithë vitit. Zhurma e Firences është valixhet]në kalldrëm”, tha ajo, duke shtuar se disa banesa në ndërtesën e saj janë me qira afatshkurtër dhe turistët ndonjëherë lënë mbeturina në shkallë.
Vitin e kaluar, licencat e reja afatshkurtra u ndaluan në qendrën e Firences.
Fuster mund të shohë përfitimet e mirëseardhjes së vizitorëve ndërkombëtarë në Majorka, por është çështje mase, tha ai.
“Turizmi është shumë i rëndësishëm dhe nëse zhduket, ne do të jemi më të varfër. Por ne duam të ruajmë ishullin dhe të kemi një cilësi më të mirë jetese dhe akses më të mirë në strehim. Diversifikimi i ekonomisë është përgjigja e qartë, por kjo është vërtet e vështirë në këtë pikë”, u shpreh ai. /vizionplus.tv
