Shoji Morimoto ka një punë që disa e konsiderojnë punën e tij të ëndrrave: ai paguhet për të mos bërë pothuajse asgjë.
38-vjeçari, banor i Tokios, paguan 10,000 jen (71 dollarë) për rezervim për të shoqëruar klientët dhe thjesht ekziston si shoqërues.
“Në thelb, e jap veten me qira. Detyra ime është të jem aty ku klientët e mi duan të jenë dhe të mos bëj asgjë të veçantë”, tha Morimoto për Reuters, duke shtuar se ai ka pasur rreth 4000 seanca gjatë katër viteve të fundit.
Morimoto, me një trup të dobët dhe pamje të zakonshme, tani ka pothuajse një çerek milioni ndjekës në “Twitter”, ku gjen shumicën e klientëve të tij. Afërsisht një e katërta e tyre janë klientë të përsëritur, duke përfshirë një që e ka punësuar atë 270 herë.
Puna e tij e çoi në park me një burrë që donte të luante në lëkundje. Ai gjithashtu rrezatoi dhe përshëndeti përmes dritares së trenit një të panjohuri që donte ta përcillnin.
Nëse nuk bëhet asgjë, kjo nuk do të thotë që Morimoto do të bëjë diçka.
Javën e kaluar, Morimoto u ul përballë Aruna Chida, një analiste e të dhënave, 27-vjeçare e veshur me sari, duke bërë një bisedë të vogël mbi çaj dhe tortë.
Chida donte të vishte veshje indiane në publik, por ajo kishte frikë se kjo mund të vinte në siklet miqtë e saj. Kështu ajo iu afrua Morimotos për shoqëri.
“Me miqtë e mi, ndihem sikur duhet t’i argëtoj, por me pronarin (Morimoto) nuk e ndjej nevojën për të biseduar,” tha ajo.
Para se Morimoto të gjente punën e ëndrrave, ai punoi për një kompani shtypshkronje dhe shpesh qortohej se “nuk bënte asgjë”.
“Fillova të pyesja veten se çfarë do të ndodhte nëse do të jepja aftësinë time për të ‘bërë asgjë’ si një shërbim për klientët,” tha ai.
Biznesi shoqërues është tashmë burimi i vetëm i të ardhurave të Morimotos, me të cilin ai mban gruan dhe fëmijën e tij. Edhe pse ai nuk pranoi të thoshte se sa fiton, ai tha se sheh rreth një ose dy klientë në ditë. Para pandemisë, ishin tri deri në katër në ditë.
Pasi kaloi një të mërkurë në Tokio duke mos bërë asgjë të veçantë, Morimoto reflektoi mbi natyrën e çuditshme të punës së tij dhe dukej se vinte në dyshim një shoqëri që vlerëson produktivitetin dhe tallet me padobishmërinë.
“Njerëzit priren të mendojnë se “të mos bësh asgjë” është e vlefshme sepse është e dobishme (për të tjerët) … Por në fakt të mos bësh asgjë është normale. Njerëzit nuk duhet të jenë të dobishëm në ndonjë mënyrë të veçantë,” tha ai.
