“Nuk dua të vdes sot e as nesër. Përkundrazi, nëse sëmundja ime do të mbetej në këtë fazë, nëse përparimi do të ishte i ngadalshëm në vend të mallkimit të shpejtë, unë ju them, “Po” do të qëndroja këtu. Sepse e dua jetën, sepse kam një burrë të mrekullueshëm. Por unë kam sklerozën e shumëfishtë për 25 vjet dhe po përkeqësohem nga muaji në muaj. Unë e di se çfarë vuajtjesh po kaloj. Ndaj dhe një ditë, do të doja të isha në gjendje të them ‘mjaft, do të shkoj larg, më ndihmo të vdes’. Kjo është arsyeja pse unë luftoj për eutanazinë e ligjshme në Itali. Thjesht mendimi për të qenë në gjendje të zgjedh vetë kur të vdes do ta bënte dhimbjen time më të lehtë ”
Laura Santi është 46 vjeç, ajo jeton në Perugia me burrin e saj Stefano, ajo ishte një gazetare, i pëlqente të udhëtonte dhe të notonte, ajo ka një blog të quajtur “La vita possibile”, një ditar i papërpunuar, i vështirë, por ndonjëherë poetik dhe lëvizës i një ekzistence të shënuar nga “ajo”, sëmundja.
Sot Laura Santi është dëshmi e referendumit për eutanazinë ligjore të promovuar nga Shoqata Coscioni.
Zëri i Laurës është i freskët dhe i gjallë. “Ka disa orë të ditës kur unë jam në gjendje të flas, lexoj, mendoj. Fatkeqësisht, tani lëviz vetëm dy gishtat e mëdhenj të duarve të mia. Pastaj, në vend të kësaj, vijnë orët e errësirës, kur qëndroj pa lëvizur në trupin tim. Në trupin tim asgjë nuk duket se dëshiron të përgjigjet më “.
Laura, ishe 25 vjeç kur mori diagnozën.
“Unë isha një gazetare e pavarur, kam punuar në organizata jofitimprurëse, kam vrapuar, nuk jam ndalur kurrë, kam pasur ditë shumë të ngarkuara, miq, familje. Mbaj mend që mendoja, me gjithë pamaturinë e asaj moshe dhe një trup që ende dukej i paprekur se: sëmundja nuk do të më prekë. Isha e bukur, e aftë dhe simptomat ishin të lehta. Në moshën 29 vjeç takova Stefanon, dashurinë time të madhe “.
A nuk kishte frikë Stefano nga skleroza e shumëfishtë?
“Ne jemi akoma bashkë pas gati 17 vitesh dhe Stefano po vijon të më ndihmojë me një durim të çeliktë.
Ai mund t’ju tregojë një mijë gjëra për rolin shumë të vështirë të kujdestarëve. Mbaj mend që sëmundjen time ia thashë atij pas puthjes së parë në takimin e parë: “E di, ka edhe sëmundje në jetën time, do të jetë gjithmonë me mua dhe do të përkeqësohet”. Por ai nuk iku
Çfarë ju bashkon?
“Përveç dashurisë? Kultura. Ai është regjisor, unë shkruaj. Na bashkojnë miqtë. Shëtitjet në natyrë. Pavarësisht gjithçkaje ne arrijmë të gjejmë hapësira qetësie”.
Nga se keni hequr dorë më shumë? Dorëzimi juaj më i madh?
“Të pasurit një fëmijë. Në moshën 30 vjeç skleroza po jepte shenjat e saj të para, unë po filloja të çaloja edhe pse asgjë nuk ishte në krahasim me sot. Por atëherë kisha frikë se nuk do të isha në gjendje ta rrisja atë. Ishte humbja ime më e madhe, por ndoshta ishte e drejtë “.
A ka një kohë kur gjithçka ka ndryshuar?
“Po. Në dhjetë muaj, nga janari deri në tetor 2016. Në fillim të vitit isha në këmbë, atëherë, si në një rënie të lirë, më duhej shkopi, deri sa përfundova në karrigen me rrota. Më tha neurologu: skleroza ka përparuar shumë”
Në blog ajo e quajti atë moment si “pikë kthese në jetën time si paciente”.
A është kjo koha kur filluat të mendoni për eutanazinë?
“Unë kam qenë gjithmonë një mbështetëse e betejave të Shoqatës Luca Coscioni, unë besoj në të drejtën për të qenë në gjendje të zgjedh vetë fundin e jetës… Unë vetëm hodha hapin e parë në këtë rrugë në fillim të vitit 2021, pasi sëmundja përparoi shumë më shpejt… Ditën psh kur zbuloni se nuk mund t’i krihni më flokët. Ose të vishni qoftë edhe të brendshmet. Është mizore. ”
Ajo ka një tatuazh në kyçin e dorës që thotë “armëpushim”.
“Kjo është ajo që ne pacientët aspirojmë: pushim nga dhimbja, nga përparimi i sëmundjes, pushim nga një trup që nuk na përgjigjet më”.
Ende po mendoni të shkoni në Zyrih?
“Është një mundësi, por unë do të preferoja të vdisja këtu. Kjo është arsyeja pse unë po luftoj për referendumin. Le të shpresojmë se nuk do të zgjasë shumë. Trupi im më është kthyer si burg. Çdo muaj është sikur po humbas një pjesë të trupit. Do të vijë një ditë kur nuk do të mund të lëviz më fare”.
Burri juaj Stefano, a do t’ia dalë?
“Ai është një njeri i fortë, me zemër të madhe. Ne folëm shumë për këtë çështje. Ai e di që edhe dashuria po dorëzohet. Nëna ime është me mua. Ata do të vuajnë, e di, por të më shohin duke vuajtur mund të jetë edhe më e vështirë për ta ”
A ka një kohë, një kufi, një afat?
“Tani për tani jam e lumtur, përsëri, të hap sytë dhe të jem këtu. Të shtrëngoj dorën e Stefanos. Nesër kush e di. Kjo është arsyeja pse unë pyes: nxitoni, më lini të vdes në Itali, qetësisht dhe ligjërisht”.(“La Repubblica”, “Si”)
