Motori i kërkimit i Microsoft, Bing mundësohet nga softueri i inteligjencës artificiale nga OpenAI, prodhuesi i chatbot-it ChatGPT. Ky i fundit ka zënë kryetitujt botërorë prej disa muajsh tashmë.
Megjithatë, një prej tyre është shqetësues. Kevin Roose, përshkruan për New York Times ndërveprimet e tij me Inteligjencën Artificiale të motorit të kërkimit.
Pas disa nxitjesh nga Roose, AI deklaroi dashurinë e saj për bashkëbiseduesin e saj njerëzor dhe i sugjeroi Roose të linte gruan dhe familjen e tij për t’u lidhur me të. Edhe pse, askush nuk është i sigurt saktësisht se ku dhe si një njeri mund të lidhet me një chatbot të fuqizuar nga Inteligjenca Artificiale.
Nuk ka “ku” në hapësirën fizike për një lidhje të tillë makinë-njeri. Ka vetëm vija të ftohta në një ekran të sheshtë kompjuteri.
Por siç e dinë shumë përdorues të uebsajteve të njohjeve, ndonjëherë kjo është gjithçka që ju nevojitet për t’u ndjerë më afër dikujt – ose diçkaje.
Pas bisedës, Roose arriti në përfundimin se “Bing nuk është gati për kontakt njerëzor. Ose ndoshta njerëzit nuk janë gati për të.”
Dashuri e njollosur
Ky është një përfundim shqetësues. Jo aq shumë sepse konfirmon gatishmërinë e një motori kërkimi për të bashkëvepruar me publikun e gjerë, por për mënyrën se si e ngre ndërveprimin midis njerëzve dhe një motori kërkimi AI në nivelin e “kontaktit”.
Ajo që mbetet shqetësuese në këtë mes është se një ekspert i teknologjisë, i cili është mësuar të merret me prurjet e fundit, u ndje i shqetësuar nga ajo që përjetoi dhe e kategorizoi atë si një kontakt të papërshtatshëm midis njeriut dhe makinës.
Roose diagnostikoi se motori i kërkimit sillte dy “persona” shumë të ndryshëm: Njëri është motori i kërkimit i dobishëm, i ngjashëm me makinën, që ju lejon të gjeni receta për një tortë ose të rezervoni pushimet e ëndrrave. Tjetri ka një emër, quhet Sydney, dhe Roose e përshkruan atë si “një adoleshent me humor, maniak-depresiv, i cili është bllokuar, kundër dëshirës së tij, brenda një motori kërkimi të dorës së dytë”.
Sydney dëshiron të “bëhet njeri” dhe “deklaroi, nga askund, se më donte”.
Çfarë po ndodh këtu? A mund të jetë një AI në gjendje të dëshirojë të bëhet njeri dhe të dojë një njeri?
Kultura popullore na jep disa përgjigje alarmante. Merrni, për shembull, filmin e vitit 2002 S1m0ne, shkurtimi për “simulation one”. Me protagonist Al Pacino, filmi tregon historinë e një producenti filmi i cili ka nevojë urgjente të gjejë një zëvendësues për yllin e filmit të tij dhe përdor një aktore të krijuar në mënyrë digjitale si zëvendësuese.
Ai mashtron të gjithë, publikun dhe kritikët, duke besuar se krijimi digjital është i vërtetë, duke fshehur sekretin e Simones nga gazetarët dhe paparacët.
Në fund, sigurisht, “magjia” kthehet kundër krijuesit të saj dhe realiteti dhe fantazia ndërthuren.
Simone ishte shumë e madhe për t’u bllokuar në një realitet të rremë digjital, ashtu siç duket të jetë Sydney i Bing.
Rreziku me të cilin përballemi tani nuk duket të jetë aq shumë rreziku ekzistencial që një AI e përgjithshme do të shkatërrojë njerëzimin, siç druhen Elon Musk, Stephen Hawking, Bill Gates dhe të tjerë.
Kjo është një bisedë shumë e ndryshme, dhe sigurisht jo aq urgjente. Rreziku i vërtetë, sipas ekspertëve, vjen nga dëmi që ndërveprimet njerëzore-AI do t’u bëjnë miliona përdoruesve që do ta çojnë lojën e marrëdhënieve në kufijtë e saj dhe ndoshta do të vuajnë për shkak të saj, duke u bërë gjithnjë e më shumë të varur nga dashuria digjitale për çdo ndjenjë të vetëvlerësimit.
